چرا تمایلی به بازی با کودک خود را ندارم؟

والدینی که از افسردگی رنج می‌برند، به دلیل خلق و خوی پایین‌شان، قادر نیستند از فعالیت‌هایی که قبلاً برایشان لذت‌بخش بوده است، لذت ببرند. یکی از دلایل عدم تمایل به بازی با کودکان، مشکلات روانی مانند افسردگی است که باعث می‌شود این والدین نتوانند از وقت‌گذرانی با فرزندان خود لذت ببرند. در نتیجه، کودکان بیشتر به سمت بازی‌های کامپیوتری جذب می‌شوند. افسردگی در نقش والدینی نه تنها بر بازی با کودک، بلکه بر سایر جنبه‌های فرزندپروری نیز تاثیر منفی می‌گذارد. از این والدین جملاتی مانند “اصلاً حوصله بچه‌هامو ندارم” زیاد شنیده می‌شود.

گاهی والدین به دلیل درخواست‌ها و اصرارهای فرزندشان برای مدت طولانی با او بازی می‌کنند، اما این کار ممکن است در نهایت لذت بازی را از بین ببرد، زیرا بازی به مدت طولانی می‌تواند خسته‌کننده باشد. این موضوع حتی می‌تواند باعث شود که در دفعات بعدی، والدین از همان ابتدا احساس بی‌حوصلگی کنند، زیرا به فکر زمانی طولانی که باید بازی کنند می‌افتند. برخی والدین به محض دیدن بی‌حوصلگی فرزندشان به دنبال راه‌هایی برای سرگرم کردن او هستند، در حالی که گاهی بهتر است اجازه دهند کودک خودش راه‌حلی برای رفع بی‌حوصلگی پیدا کند.

یکی از دلایلی که برخی والدین تمایلی به بازی کردن با فرزندشان ندارند، این است که خودشان در کودکی تجربه‌ای از بازی با والدینشان نداشته‌اند و به نوعی دوران کودکی را به درستی سپری نکرده‌اند. به همین دلیل، ممکن است در بزرگسالی نتوانند همان تجربه را برای فرزندشان فراهم کنند. این موضوع می‌تواند فشار روانی وارد کرده و تأثیری منفی بر تجربه والدینی آن‌ها بگذارد.

بازی با کودک فقط محدود به فعالیت‌های مشخصی مانند بازی‌های تخیلی یا جسمانی نیست. هدف اصلی بازی، ایجاد ارتباط عمیق و تقویت پیوند بین شما و فرزندتان است. بسیاری از کارهای روزمره مانند آشپزی با یکدیگر، شستن ماشین یا حتی باغبانی هم می‌تواند نوعی بازی محسوب شود، زیرا شما در حال تعامل و گذراندن زمان با فرزندتان هستید. اگر این فعالیت‌ها را به چشم بازی ببینید، ممکن است متوجه شوید که بیشتر از آنچه فکر می‌کردید در حال بازی با فرزندتان بوده‌اید. بنابراین، اگر احساس می‌کنید حوصله بازی با کودکتان را ندارید، ممکن است این ناشی از این باشد که همه فعالیت‌هایی که با او انجام می‌دهید را به عنوان بازی در نظر نمی‌گیرید.